Jednoosobowa działalność gospodarcza.
Krok 1. - CEIDG-1 - formularz rejestracji przedsiębiorcy
Zanim rozpoczniemy procedurę rejestracji działalności, konieczne jest wybranie rodzaju działalności według klasyfikacji Polskiej Klasyfikacji Działalności (PKD).
Wypełnienie formularza CEIDG-1 to początek administracyjnej drogi zakładania firmy. Obecnie rejestrację firmy możemy rozpocząć od odwiedzenia strony internetowej http://firma.gov.pl. Wprowadzamy do zamieszczonego tu wniosku CEIDG-1 nasze dane osobowe oraz dane dotyczące zakładanego przedsiębiorstwa.
Wniosek CEIDG-1 zawiera:
- podanie o nadanie numeru NIP
- wniosek o formę opodatkowania przedsiębiorstwa
- wniosek o nadanie numeru REGON (dla przedsiębiorstw nie będących spółkami jawnymi)
- informację o numerze firmowego konta bankowego
- zgłoszenie płatników składek osób ubezpieczonych
Następnie dostarczamy wypełniony formularz do właściwego urzędu gminy.
Krok 2. - Założenie firmowego rachunku bankowego
Założenie firmy wiąże się również z otworzeniem specjalnego rachunku bankowego. Dotyczy to szczególnie przedsiębiorstw, które są „vatowcami” oraz tych przedsiębiorców, których zobowiązania i należności gotówkowe przekraczają 150 tys. euro.
Istnieje możliwość użycia prywatnego konta bankowego jako konta firmowego. Zanim jednak to zrobimy, musimy powiadomić o naszych zamiarach urząd skarbowy i ZUS. Robimy to za pomocą formularzy: CEIDG-RB (załącznik do CEIDG-1) oraz ZBA.
Niektóre banki do założenia rachunku bankowego wymagają pieczątki firmowej. Warto więc ją wcześniej wyrobić. Powinna zawierać: nazwę firmy, imię i nazwisko przedsiębiorcy, adres firmy, telefon, faks, REGON oraz NIP.
Krok 3. - Wizyta w urzędzie skarbowym
Do rozpoczęcia działalności gospodarczej potrzebny nam będzie NIP. Musimy też wybrać formę opodatkowania naszego przedsiębiorstwa oraz dokonać rejestracji firmy jako podatnika VAT. W tym celu musimy udać się do odpowiedniego urzędu skarbowego.
Wybór formy opodatkowania to prawdopodobnie najtrudniejszy krok w trakcie zakładania jednoosobowej działalności gospodarczej. Już podczas wypełniania wniosku CEIDG-1 należy się zdecydować na formę opodatkowania. Do wyboru są:
- opodatkowanie na zasadach ogólnych,
- opodatkowanie podatkiem liniowym,
- ryczałt od przychodów ewidencjonowanych,
- karta podatkowa.
Opodatkowanie na zasadach ogólnych polega na opodatkowaniu dochodów według skali podatkowej. Najprościej rzecz ujmując, dochód to różnica pomiędzy osiągniętymi przychodami a kosztami uzyskania przychodu. Ten sposób rozliczenia ma wiele pozytywów, a największym jest zdecydowanie fakt, że jeżeli nie zostanie osiągnięty żaden przychód lub nie przekroczy on 3091 złotych, wówczas nie zapłaci się żadnego podatku. Oprócz tego, w zeznaniu rocznym, można skorzystać z różnego rodzaju ulg podatkowych (internetowej, prorodzinnej itd.). Jednak jeśli dochody będą wysokie (powyżej 85. 528 zł), powinny zostać opodatkowane 32 proc. stawką. W przypadku zasad ogólnych obowiązkowe jest także prowadzenie ewidencji księgowych: księgi rachunkowych lub księgi przychodów i rozchodów.
Podatek liniowy, podobnie jak zasady ogólne to różnica pomiędzy przychodami i poniesionymi kosztami. Jednak w tym wypadku wartość podatku wynosi 19 proc. i jest stała. I właśnie to jest największym plusem tego rodzaju opodatkowania. Niezależnie od tego, ile podatnik zarobi, stawka podatku będzie zawsze taka sama. Dodatkowo, tak jak w przypadku zasad ogólnych – jeżeli nie osiągnie się żadnego przychodu, nie płaci się nic.
Ryczałt od przychodów ewidencjonowanych to forma, w której opodatkowaniu podlega tylko przychód, którego nie można pomniejszyć o poniesione koszty uzyskania przychodu. Wybierając tę opcję, podatnik decyduje się na jedną z pięciu zasadniczych stawek: 3 %., 5,5 %, 8,5 %, 17 i 20 %. Stawka, jaką wybierze przedsiębiorca, zależy od rodzaju wykonywanej działalności. Rozliczając się w ten sposób trzeba prowadzić uproszczoną ewidencję przychodów (w której nie wykazuje się kosztów). Dodatkowo, każde posunięcie przedsiębiorcy musi zostać udokumentowane – jest zobligowany do przechowywania dowodów zakupów, prowadzenia ewidencji przychodów oraz wykazu środków trwałych.
Karta podatkowa cechuje się tym, że nie ma nic wspólnego z dochodem osiąganym przez przedsiębiorcę. Wysokości stawek karty podatkowej jest ustalana indywidualnie z naczelnikiem urzędu skarbowego i zależy od wielu czynników, między innymi od :
- ilości mieszkańców miejscowości, gdzie zarejestrowano działalność,
- rodzaju usług wykonywanych przez jednoosobową działalność gospodarczą,
- wieku podatnika.
Kartę podatkową wybiera się przede wszystkim ze względu na to, jaką działalność otwieramy. Przeznaczona jest przede wszystkim dla firm działających w zakresie gastronomii (ze sprzedażą napojów o zawartości alkoholu do 1,5 proc.), usług rozrywkowych, edukacyjnych czy usługowych. Pełną listę działalności, które mogą skorzystać z karty podatkowej można znaleźć w art. 23 ust. 1 Ustawy o zryczałtowanym podatku dochodowym. Karta podatkowa posiada bardzo ścisłe limity zatrudnienia, oraz wymaga dodatkowych formalności.
Krok 4. - Główny Urząd Statystyczny
W Głównym Urzędzie Statystycznym (GUS) uzyskamy numer podmiotu gospodarczego – REGON. Firmy, które nie są przedsiębiorstwami jawnymi, otrzymają numer REGON drogą pocztową w ciągu miesiąca od złożenia wniosku CEIDG-1.
Wspólnicy zakładający spółkę jawną muszą osobiście udać się do Głównego Urzędu Statystycznego w celu nadania numeru REGON. Po złożeniu wniosku RG-1, przedstawieniu umowy spółki i zaświadczeń od każdego ze wspólników o wpisie do Ewidencji Działalności Gospodarczej, numer REGON zostanie nadany automatycznie.
Krok 5. - Zakład Ubezpieczeń Społecznych
Zgłoszenie płatników składek – przedsiębiorcy oraz pracowników, następuje po wypełnieniu wniosku CEIDG-1. Aby dokonać wszelkich formalności należy w ciągu 7 dni zgłosić do ZUS-u osoby ubezpieczone. Zrobimy do za pomocą druku ZUA.
Druk ZUA wypełniamy wpisując dane:
- REGON przedsiębiorstwa
- numer rachunku bankowego firmy
- dane personalne
- numery NIP
- numer i seria dokumentów tożsamości zgłaszanych osób
- numer wpisu do ewidencji i nazwa instytucji prowadzącej rejestracji
Osobom, które po raz pierwszy zakładają firmę, przysługują ulgi w płaceniu składek ZUS. Dotyczy to również przedsiębiorców, którzy w ciągu ostatnich 5 lat nie prowadzili działalności gospodarczej (nie byli też wspólnikami w spółce) oraz nie świadczą usług na rzecz byłego pracodawcy. Jeśli przedsiębiorca zatrudniony jest na pełen etat w innej firmie, płaci jedyni ubezpieczenie zdrowotne.
Krok 6. - Państwowa Inspekcja Pracy i sanepid
Osoby, które planują zatrudniać pracowników, muszą udać się do siedziby Państwowej Inspekcji Pracy (PIP) oraz sanepidu. Na zgłoszenie do PIP przewiduje się 30 dni od daty założenia firmy, do sanepidu przewiduje się 14 dni. Jeśli rodzaj prowadzonej przez nas działalności związany jest z branżą spożywczą czy gastronomiczną, obowiązują nas dodatkowe zasady bezpieczeństwa i higieny pracy.
Krok 7. - Uzyskanie koncesji i zezwoleń (jeżeli wymagane)
Koncesja to akt administracyjny upoważniający przedsiębiorcę do prowadzenia działalności, która ma szczególne znaczenie dla interesu publicznego, bezpieczeństwa państwa oraz obywateli. Formą przypomina pozwolenia. Różni się od niego tym, że obejmuje tylko pewien zakres prowadzonej działalności.
Udzielana jest na czas określony od 5 do 50 lat. Koncesji udziela minister odpowiedzialny za dany dział gospodarki. Dlatego to do niego kierowane są prośby o przyznanie koncesji.
Zezwolenie to uprawnienie przyznawane danej firmie na wykonywanie jej działalności zgodnie z prawem. Aby je uzyskać, należy spełnić ściśle określone warunki ujęte w przepisach.
Zezwolenie nie nadaje firmie nowych praw. Stanowi jednak konkretyzację jej działalności. Zezwoleń udzielają organy zezwalające, określone w odpowiednich ustawach.